شرمــی ست در نگـــــاه من،اما هراس نـــه!
کـم
صـحـبـتـم مـیـان شـمـا ، کــم حـواس نـه
چـیـزی
شـنـیده ام کـه مـهـم نـیـسـت رفـتـنـت
درخــواسـت
مـی کـنـم نـروی ، الـتـمـاس نـه
از بـی
سـتـارگـی سـت کـه دلـم آسمانـی اسـت
مــــن
عـابـری فلک زده ام ، آس و پـاس نــه
مــن مـی
روم ، تـو بـاز می آیی ، مـسـیـر ما
بـا
هـــم مـوازی اسـت و لـیـکـن مـمــــاس نـه
پــیـچـیـده
روزگار تــو ، از دور واضح است
از عـشـق
خـسـتـه می شوی اما خـلاص نــــه
کاظم
بهمنی
