جان می دهم
برای آن نیمه شبی
که میان صحن جامع نشسته باشم
بعد از الغوث و العفو و بعلی بن موسی
دلم هوایی شود
شماره ات را بگیرم
بگویی سلام مشهدی!
و من باز هم به احترامت دو زانو شوم
و باز هم دوست، چشم غره برود که یعنی پشت خط هم جوگیر میشوم!!!
+ تو که بودی امام هم دوستمان داشت، تو که نیستی از همه جا آواره ایم!
