میاد خاطراتم جلوی چشام
من اون خستگی تو راهو میخام
می خواستم مثه اهل بیت حسین
با اهل و عیالم، پیاده بیام...
تمام شد حسین! نیامدم! دلت آمد آقا جانم؟ حالا که بابا نیست دلت می آید پشتم در نیایی؟ حالا که بابا نیست تشویق به رفتنم کند، حالا که بابا نیست دل مادر را قرص کند، حالا که در این چهاردیواری لعنتی خانه مان مرد نداریم، حالا که بی پناه شده ام، دلت می آید پناهم ندهی؟ مرا میان این روزها تنها گذاشته ای؟ آخر تو امام منی... حجم غمِ نبودنِ بابا را که توی قلبم حس میکنی؟ پس چرا دستم را نمی گیری؟ تکیه گاهم نمیشوی؟ مگر زیر قبه ات نخواستم که دنیا و آخرتم شوی؟ مگر زیر قبه تمام دعاهایم را از دلم جارو نکردم، که بودنت، دیدنت، داشتنت، بشود تمام زندگیم؟ مگر نگفتم آرامش با تو بودن را می خواهم، آرامش ظهور حجت خدا را، آرامش بین الحرمین... دعای زیر قبه را که مستجاب میگویند، نشنیده گرفتیشان؟
نه! ما ذلک الظن بک... تو باید به من بگویی، بگو دلت آمد دخترک؟ دلت آمد جای رقیه به زیارتم نیایی؟
آری
تو باید بگویی
باید بپرسی آی دخترک بیچاره! چه کرده ای که لیاقت نداشتی خسته ی راه حسین شوی؟ چه کردی که لیاقت آوارگی را هم نداشتی؟
کاش آن سال هم بلایی سرم آمده بود و جامانده بودم، شاید اگر نرفته بودم اینطور آتش نمی گرفتم. شاید اگر نرفته بودم... چه می گویم؟! چه می گویم منِ کربلا دیده ی جامانده؟! چه می گویم که یک بار دیدن گنبدت را به دنیا نمی دهم؟ چه می گویم که دنیایم را تاب پرچم تو ماندنی کرد... چه می گویم که یک قدم راه عشق تو را، یک نگاه به پشت سر و تعظیم به شاه نجف و یک نگاه به پیش رو و سلام بر تو را با هیچ لحظه ای و دیداری و وصالی نمیتوانم قیاس کنم...
دیوانه می شوم آقا... حالا که نیامده ام حتما دیوانه می شوم، تا اربعین بعد، تا بیم و امید بعد، تا به آب وآتش زدن ها در عین دانستن اینکه مادر اجازه ی رفتن نمی دهد، تا دیدن عکس های اربعینی ها، حتما دیوانه می شوم حسین...
نشان من