دلم برای دفتر خاطراتم تنگ شده
وقتی دستم روی کیبورد می لغزد
و حرفهایم حرف به حرف روی آن می نشیند
در اوج ناراحتی تنها می توانم
حرف به حرف پاکشان کنم
و دیگر هیچ اثری از ان احساس مطلق نیست!
اما روی کاغذ که می نویسی
می توانی خط خطی اش کنی
یا حتی پاره!
اینطور کاغذی می ماند
که تمام احساست را نشان میدهد!
قلبی خط خورده و زخمی!
کم کم دارم ساک دلم را می بندم
باشد قبول
ندید بدید هستم من!
بیشتر از 20 روز دیگر مانده
تا مشهد
اما من
کوله بارم آمده ی رفتن
من
دلم
اشک هایم...
همه چیز مهیاست،
چه صفایی بکنم در حرم، آقــــــــــا...
خیالت راحت
سرگرم کار خود باش
من
به اندازه ی هردویمان
حواسم به عشقمان هست
هنوز نفس دارد
گرم است
نبضش می زند
اما کافی است
این دستگاه تنفس را قطع کنیم
این بیمار کما رفته از دست می رود...
عیدی نیمه شعبان
جمکرانت نشد
یک دیدار
مهمانم نمی کنی؟!؟
بعدا نوشت:
یک دیدار مهمانم کردی
سپاس
اما یک طرفه بود
با کلی حسرت...
از این به بعد
همه باید
دور باشند
یک قدم،
نه،
صد قدم...
من این روزها
آدم ها را
از دور
بیشتر دوست دارم...
کاش می شد
روی ذهن
کلیک راست
و Delete را انتخاب کرد،
و برای همیشه
از شر افکار مزاحم خلاص شد!
اصلا عاقلی را بی خیال
جنون می گوید،
اربعین،
پایت رسید به کربلا،
ورودی شهر بایست،
هر که آمد،
بپرس،
مهدی،
پسر حسن،
شمایی؟
چند روزی است
هرچه باورم بود
آوردی
و در مقابل چشمم
پر پر
دیگر هیچ نمانده
جز خودت
خــــــــــــدا...
خودت میدانی چه کنی ارباب
که دلم را
مجنون تر،
هوایی تر،
بی قرار تر...
یکی را زائر می کنی،
مدام بگوید به من
دارم میروم،
حرفی نداری؟؟؟
خدایا
قبل از کربلا
دلم به چه خوش بود؟!
که حالا جز بین الحرمین
بهشتی نمی بینم
و جز راه عاشقی
نجف تا کربلا
راهی نمی جویم؟!؟
بین این آدم ها
همان بهتر
تنها باشی
در یک چهار دیواری
و از نوشیدن چای
کنار پنجره ی تنهایی
لذت ببری...
خداقوت!
با زحمت های تو
خرداد برایم شد
ماه برزخ...
راضی نبودم به این ناجوان مردی...
من که هیچ
باور کن
خدا هم ته دلش راضی نیست
از هم بگذریم...
نشان به نشانِ یادهای اتفاقی
و گذرهای تصادفی...
+ نشانی: 8 آبان 92
ده سالی است
از اینجا رفته ای
اما هنوز
یادت مهمان دل ماست،
لحظه های نبودنت
شیرین نبود
خوشبحالت که نبودی
که ندیدی
که نچشیدی...
تو
عشق ممنوعه ی من بودی،
یک نگاهت زمین گیرم کرد،
حالا
تو در بهشت
و من
آواره ی این خاک...
