می دانم
روزی می رسد
که دوان دوان به تو می رسم
بی هیچ خجالتی
در آغوشت گم می شوم
صورتم را به سینه ات می چسبانم
من گریه می کنم
و تو
باز هم با همان لبخند همیشگی
با همان آرامش
نگاهم می کنی
فقط یادم بماند
این بار قولی بگیرم
که کنارم باشی
به وزن تمام روزهای نبودنت!
+باران می بارد و من یک بار هم سمت پنجره نمی روم! تمرین سنگ شدن می کنم...
رها نکن مرا
در این آشفتگی،
مگر نیست حسینت سفینه النجاۀ؟
دارم دست و پا میزنم خدا...
بعضی حرف ها را
هر چه بفهمی
کم فهمیده ای
و هنوز جا دارد که کشف کنی معنای عمیق آن را!
مثل همین که می گویند
دوست واقعی در سختی خود را می نماید!
دوستان دوران خوشی
که پیام باران و تماس بارانم می کردند
آن ها که در واتس و تلگرام و یاهو هر روز حضوری می زدند
حوصله ی تحمل تلخی ات را ندارند!
به همین سادگی!
سخت نگیر!
غصه نخور!
توجه نکن به این سختی ها
این دوست ها(!) دوستند،
فقط حوصله ی اشک های تو را ندارند
ولی دوستند
فقط همین...
انگار پدر که نباشد،
بیشتر دلتنگ نجف می شوی!
ربطش را من هم نمیفهمم!
فقط می دانم نجف لازمم،
در این گیر و دار،
پدر لازمم!
برای بعضی بلاها
در لحظه
وقتی داغیم
خیلی گریه می کنیم
ناباورانه
می شکنیم
اما باور کن
در لحظه نمی فهمیم چه بر سرمان آمده
فقط داغیم
فقط اشک و ناله و زجه
فقط...
حالا که کمی گذشته
کمی تنها تر شده ایم
کمی خانه خلوت تر شده
تازه می فهمم چه بلایی بر سرم آمده!
تازه جای خالیت را می بینم
و تازه برای "نبودنت" اشک می ریزم
نه در لحظه،
نه با اشاره ای
هر آن، با هر گذر و نگاه و حالی...
+تنهایی درست از شلوغ ترین خیابان شهر آغاز می شود، درست میان جمعیت... (نویسنده: نمیدانم!)
قبل از اذان صبح
صدایت را شنیدم
دلم می خواست مثل همیشه
گوش کنم به دعایی که می خوانی
و برای هر اللهم عجل لولیک... یک آمین بگویم
بیشتر دلم می خواست خوب تر گوش کنم
تا چهل مومن سر نمازت را بدانم
بدانم در قنوتت کدام چهل نفر را یاد می کنی!؟
که من هم هستم؟؟؟!!!
دلم می خواست بدانم
برای خودت هم دعایی...؟؟!
دلم می خواست...
حیف!
صد حیف که تا چشم باز کردم
یادم آمد
لحظه، رأس نبودن توست!
یادم آمد
قرار نیست دیگر بشنوم صدایت را، دعایت را...
+ دلم برای صدایت، عجیب تنگ شده...
نه اینکه باران ببارد
و من
ناخود آگاه یاد تو باشم،
یادِ تو که هستم
ناخود آگاه باران می بارد...
مرتضی پاشایی هم رفت
نه این که طرفدارش باشم
ولی
خبرش را شنیدم
غبطه خوردم
آن هم نه به نوع رفتنش
تنها به رفتن و زود رفتنش!
بهـــــــارم تو بودی،
که حالا خـــــــــــــــزان شدی!
چه کنم که این زمین
نه می چرخد
و نه فصل هایش تکرار؟!
تو بگو
امیدم به کدام پایان شیرین باشد؟!
+مرگــــــ حقیقی ترین معنای جدایی است!
وقت هایی هست
که یادم میرود نیستی!
مثلا گاهی
دلشوره ی قرص هایت را دارم!
یا گاهی
برای نماز صبح
منتظرم
که با صدای "تو" بیدار شوم...
+ اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من/ دل من داند و من دانم و تنها دل من
امشب در حرم
آب نیست
اما
پدر هست
عمو هست
علی اصغر هست
آب نیست
اما
عسق هست
امید هست!
فردا در حرم
آب هست
اما
نه پدر هست
نه عمو،
نه حتی علی اصغر
فردا در حرم
آب هست
اما
عشق نیست،
امید نیست،
عمو نیست...
+ یا صاحب الزمان آجرک الله...
آرام باش
خودت را به در و دیوار نکوب
پازل زندگیت را
هر طور بچینی
یک دست
یک لحظه
با یک تکان
خرابش می کند...
+ دنیا را فانی گفته اند! و دنیا یعنی پول، زمین، خانه، دارایی ها و آدم ها... آدم ها و آدم ها... کل علیها فان!
بدجور پشتم خالی شده...
بدان
نمی بخشمت
اگر برای رفتن
مختار بوده باشی!
+ نمی دانی، چه جهنمی است، خانه ای که تو نباشی...
خودمانیم،
چه ماه بی مهری است
این ماه مهــــــــــر!
+ تناقض ماه ها و فصل ها با زندگیم مسخره است! این ماه مهر و آن هم بهار! هر دو خزان است و بی مهر!
وقت حرف های سهراب هم گذشت!
نه مهربانی هست،
نه سیــــب،
نه ایمان!
و نه حتی شقایقی برای زندگی...
ببخش مـــــــــــــــــرا
وقت عزای حسیــــــــــن و زینــــب
شرم می کنـــــــــــم بــــــــرای "تـــــــــــــــــو" گریه کنم...
برای شکستن بغضم
بهانه نمی خواهم
که نبودنت کافی است!
اما
می خواهم
اشک ها
هق هق ها
ناله ها
برای حسین باشد
فقط!
برای همین
باران را
گذاشته ام
برای شب سوم محرم...
همان بهتر
که تو را
سرد و آرام بدانند
و تنهایی
دلتنگی
و اشکت را
نبینند...
چه رسم بدی است
نگویی دلتنگم
که مبادا کسی
بغض کند
و اشکی...
برای خودت بغض کنی،
حرف بزنی،
گریه کنی...
انگـــار
کربلایی که رفتم
برای این باشد
که دستم را بگذاری
توی دست ارباب
و بگویی
کمی رقیه باش، کمی سکینه،
اصلا بابایت حسین بعد از!
ای کــــــــاش کـــودکــــــــــی بهـــــــــــانه گیر بودم!
و با جسارت کودکی،
روزی چند بار
فریاد می زدم
دلم برایت تنگ شده!
نه پاییــــــــز
نه این کوچـــــه های باران خورده
نه خنده های مصنوعی مـــــــــــــادر
تــــــــــو را از یادم نمی برد...
نمی ارزید
حتی سفیدی بختم
به سپیدی مویت!...
+پشت این بغض... بیدی نشسته... که گمان می کرد با این بادها نمی لرزد!...
عمری گفتیم
"بابی انت و امی و نفسی..."
حالا باید به پایش بایستیم!
تقدیم به شما ارباب...
+دلخوشم به آن "نفسی" آخر دعایم...
می گفت
کربلای پیاده
باید به تو فهمانده باشد
که مصائب دنیا
یک گوشه ی دردهای زینب نمی شود...
خداجان!
چقدر دوستش داشتی که دنیا را چرخاندی
تا وفاتش
شهادت امام جواد ع
هفتش شهادت امام باقر ع
وچهلمش عاشورای حسینت باشد؟؟؟
+ خوش به حالش، خیلی خوب رفت...
