کلی تلاش کردم که این روزها باز هم ننشینم و از کربلا رفته ها بنویسم،
اما بی فایده است
هر چقدر هم که حال دلت خوب باشد، از حرمِ یار که جا بمانی غصه می خوری،
بگذار امشب کمی در رویای خودم غرق شوم
حالا ک اغلب مسافران اربعین برگشته اند بگذار گمان کنم کسی هست که هنوز آواره ی کوچه های کربلا شده،
روی کوله اش نوشته به نیابت از دوست شهیدم!
کسی که قرار است توی من باشد و من توی او!
مثلا دارد فکر میکند به روزهایی که گذشت، به وقتی که ویزای کربلای تو بدستش رسید، به مرز مهران که گوشه ی بار همسفرش را گرفته بود و میکشید،
دارد فکر میکند به پیاده آمدن و تاول ها و روضه های راه، یادش می آید که میان راه دلش هوایی شده بود برود در موکبی کنار برادر عرب زبانش بایستد و خدمت کند، و با چه اصراری یکی از موکب ها اجازه ی خدمت داده بودند به زائرالحسین،
یادش آمد چند عمود دخترک زائری را در آغوش گرفته بود،
شبی که روی آسفالت جاده خوابیده بود،
عالمی که دستش را گرفته و او را برای استراحت به خانه اش برده بود...
همه را در همین چند روز تجربه کرده بود،
تو فکر کن نشسته درست میانه ی بین الحرمین، با این فکرها آی گریه می کند، آی گریه می کند، هی میگوید من سخت آمده ام یا زینب؟! آقا زندگیم فدای رقیه ات...
خیال است دیگر
بگذار فکر کنم نگاه میکند به بارگاه عباس، میگوید آقا... بعد مثلا خجالت میکشد سرش را به زیر می اندازد و ادامه می دهد... کربلای شما که تنهایی مزه نمیدهد، اصلا آدم باید با دار و ندارش بیفتد به پای حسین،
شریک زندگیم با خودت ساقی...یکی باشد که مثل من دیوانه ی شما باشد، هر دو بشویم فدای شما...
بایستد، نمازی بخواند و خیالش تخت باشد که قلبی را فقط برای او کنار گذاشته اند...
بگذار خیال کنم در آن شلوغی، در آن هیاهو، در آن بازار خوش زرق و برق دلهای عاشق، عباس یادِ دیوانه ای میکند که در فرسنگ ها دور از حرم نگاهش را به تصویری از دو گنبد دوخته و میگوید مگر میان آن همه زائر، دست بر دلِ ما هم می کشند؟!
خیال است دیگر، بگذار پر بکشد میان روزهای خوب، روزی که عباس میانِ دانه درشت ها سوایمان می کند...
